چه میگوید؟

محرّمِ سخنگو آمد.

محرّم، صامت نیست.حرف داره.مثل نماز...مثل روزه...مثل حج...اینها هرکدام حقیقتی دارند.یعنی اگر اعمالی هم دارند برای نزدیک شدن به حقیقت آنها(نماز و حج و روزه و...) و معبودی است که عبد آنها را برای او انجام میدهد. و همین اعمال عبد را پرورش میدهد تا به حقیقتشان برساند. و چه کسی به نماز و ... حقیقت داده است؛ کسی نیست جز خدای متعال.

محرم هم همینگونه است.عاشورا همینگونه است. محرم با تمام انسانها حرف میزند. با تمام اشیاء و در و دیوار صحبت میکند. به محض آمدن محرم؛ زمین و زمان دگرگون میشود. زمان در سرنوشت جهان مؤثر است...جایی که خداوند در قرآن به زمان قسم میخورد.

محرم؛ زمان است. اما چرا این زمان؛ اینگونه شد؟

در اینجا باید به عامل دیگری اشاره کرد به نام مکان...آری مکان.

کربلا؛ مکانی ست که به زمانِ محرم ارزش داد و درحقیقت محرم را به فرا زمان تبدیل کرد.

[فرا زمان یعنی چه؟ یعنی از بعد زمانیِ صرف خارج شود. فرض کنید مثل فروردین ماه...یا بهمن ماه...یا ماه رمضان...یا حتی شب قدر.]

پس مکان؛ با زمان تعامل دارد.

اما مکان چرا و چگونه ارزش پیدا میکند؟!

بماند بقیه اش...